Kiedy nie ma z kim porozmawiać

Są w życiu takie chwile, w których człowiek bardzo chce z kimś porozmawiać, a nie ma z kim. Często dzieje się tak, bo otoczenie nie chce wysłuchać, ma swoje sprawy na głowie, albo po prostu nie mamy w swoim otoczeniu nikogo, bo tak ułożył się los.

Ostatnio natrafiłam na cytat: "Telefon przybliża Nas do ludzi, którzy są daleko, a oddala od tych, którzy są tuż obok". Czy trzeba to podsumowywać? Wydaje mi się, że nie, bo każdy z Nas był niejednokrotnie zlekceważony na rzecz telefonu.

Pamiętam jak dziś, kiedy ja zerwałam przysłowiową pępowinę ze swoim telefonem. Było to na spotkaniu z klientem. Telefon dzwonił mi i dzwonił. Chciałam odebrać i powiedzieć, że nie mogę rozmawiać i wyciszyć głos, ale w tym czasie klient powiedział do mnie - Pani jest tutaj czy w telefonie.

Od tego czasu nigdy, ale to nigdy nie odbieram telefonu kiedy akurat z kimś rozmawiam. Nie odbieram też kiedy jestem z kimś w kawiarni - no chyba, że jest to na tyle pilne, że przełożyć danego telefonu nie mogę, itp.

Klient uświadomił mi wtedy, że faktycznie nie tyle jest to brak szacunku do drugiej osoby, co dzwoniący telefon rozprasza rozmowę tu i teraz, na żywo.

Nie chcę jednak odbiegać od tematu, który dzisiaj poruszam, chociaż jest to bardzo spójna kwestia, ale co zrobić kiedy faktycznie nie ma z kim porozmawiać?

Ja nie mam z kim porozmawiać od ok. 4 lat. Jedni powiedzą - ale jak to możliwe. Inni powiedzą - bez przesady.

No tak, bo rozmawiać trzeba też mieć z kim. Mnie nie kręcą rozmowy o innych - nie znoszę plotek i nie wpycham się w życie innych wchodząc w ich życie buciorami. Niech żyją jak chcą. Nie kręcą mnie też rozmowy bardzo przyziemne, które są rozdmuchiwane aż nadto, jak np.co się gdzieś tam dzisiaj wydarzyło, kto zginął, jaki był wypadek, co w polityce (oj tego tematu wręcz nieznoszę, bo ludzie zamiast zająć się swoim życiem ciągle oglądają się na rządzących lub nierządzących uważając, że obcy ludzie im życie odmienią i pakują temat polityki w każdą dziedzinę życia, co już jest aż mdłe i niesmaczne - kiedyś tak nie było), jakie tragedie znowu się zadziały. Wolę zdecydowanie rozmowy na temat tu i teraz, siebie, osoby z którą rozmawiam, tego jak minął jej dzień, jakie ma problemy czy sukcesy w życiu zawodowym, co lubi, jakie ma marzenia, co ją pasjonuje, gdzie chce pojechać, gdzie była. Rozmowę, a nie monolog. Odpowiedź na wzajemne pytania, w której z tych odpowiedzi jest faktyczne postrzeganie świata przez tą osobę, a nie plotka o kimś innym.

Dlaczego, aż 4 lata nie mogę znaleźć osoby do takich rozmów? Po pierwsze nie mogę znaleźć osoby, której mogłabym powiedzieć co mi się danego dnia udało, a co nie. Nie mogę powiedzieć co mnie ucieszyło, a co zasmuciło. Nie mogę powiedzieć o swoich sprawach biznesowych, poradzić się, bo większość osób, które są na etacie nic nie rozumie. Nie mogę porozmawiać o głupotach i pośmiać się z błędów dzieciństwa czy śmiesznych, życiowych sytuacji, aby wzajemnie podnieść sobie humor. Nawet o głupiej pogodzie nie ma z kim porozmawiać, a już o marzeniach czy pasjach to kompletnie inna bajka.

4 lata temu miałam przyjaciela i dwie przyjaciółki, którzy się ze sobą nie znali. Z przyjacielem przegadywałam sprawy wszystkie, naprawdę wszystkie, wraz z obawami i radościami, radziliśmy się wzajemnie względem spraw biznesowych, bo on też prowadził firmę.

Z jedną przyjaciółką spotykałyśmy się na gotowanie (nie wyszły Nam nawet mufinki z torebki ;) ) i na rozwój swoich pasji i zainteresowań, z drugą jak się spotkałyśmy to robiłyśmy odkrywanie miejsc, kawiarni, i gadałyśmy o głupotach.

Przyjaciel zdradził mnie zawodowo i osobiście z nieuczciwą konkurencją, która mnie niszczyła od lat, przyjaciółka od pasji pod wpływem nowego partnera uznała mnie za ofiarę życiową, czym przekreśliła Naszą relację (ja nie daje drugiej szansy i nawet jak mnie przeprosiła, coś już we mnie pękło), a trzecia nie widząc jak koszmarny czas przechodzę wymuszała na mnie spotkania, które dodatkowo mnie osłabiały, spóźniała się nawet godzinę na każde z nich pokazując mi, że wcale nie jestem taka ważna. Ostatecznie sama zrezygnowałam z tej znajomości, kiedy zrozumiałam, że obniża moją wartość, a nie widzi, że potrzebuje wsparcia i pomocy.

Od tego czasu naprawdę nie mam z kim porządnie porozmawiać. Na początku mocno to przeszkadzało, ta pustka, teraz jakoś przywykłam milczeć i nawet zaczęło mi się to podobać.

Myśli wyrzucam na papier - tak jak to jest na blogu - oraz na filmy na youtube.

I przychodzą dni kiedy chciałabym chwycić za telefon i powiedzieć - "Masz czas? Chętnie bym się z Tobą spotkała tak pogadać, po prostu", tak w moim telefonie brak takich osób.

Wiem, że wiele osób nie radzi sobie z tym kiedy nie ma do kogo ust otworzyć. Popadają w samotność, przygnębienie, depresje. Też to wszystko przechodziłam. Później uświadomiłam sobie, że w tym milczeniu jedyne co jest dobre to możliwość realizacji siebie, tworzenia w tym czasie czegoś, wymyślenia czegoś nowego - nawet jak okaże się klapą. Można napisać w tym czasie książkę, można w tym czasie rzucić się w pracę i więcej zarobić. Można nawet wsiąść w samochód czy pociąg i ruszyć przed siebie w poszukiwaniu przygód. To, że nikt nie będzie się o Nas martwił to tylko plus - nikt nie będzie hamował Naszych decyzji.

To wszystko odkryłam milcząc. Odkryłam, że mimo wielokrotnej chęci porozmawiania z kimś od serca, to milczenie to czas na odkrycie siebie, swoich pasji i możliwość życia, w którym nie musimy się nikomu z niczego tłumaczyć.

A jak to jest u Was? Macie z kim tak naprawdę porządnie porozmawiać? Bez wstydu, bez oceniania się wzajemnie, tak życiowo, tu i teraz. Bez odbiegania w przeszłość, bez nadmiernego odbiegania w przyszłość - tylko tu i teraz?